بار دیگر به این نقطه نگاه کنید. همین جا… آنجا خانه است. این ماییم.
همۀ آنها که دوستشان داریم ، هر کسی را که می‌شناسیم، هر کسی که از او تا به حال شنیده‌ایم، هر انسانی که تا کنون زیسته است، بر همین نقطه زندگی کرده است.
مجموع همه خوشی‌ها و رنج‌‌های ما، هزاران آموزۀ اقتصادی، ایدئولوژی و مذاهب دلگرم‌کننده، هر شکارچی و کاوشگری، هر قهرمان و هر بزدلی، هر آفریننده و هر نابودکنندۀ تمدنی، هر شاه و رعیتی، هر زوج جوان عاشقی، هر کودکِ سرخوشی، هر مادر و پدری، هر مخترع و مکتشفی، هر معلم اخلاقی، هر سیاستمدار فاسدی، هر هنرمند مشهوری، هر رهبر عالی‌رتبه‌ای و هر معصوم و هر گناهکاری در تاریخ نوع بشر، روی همین نقطه‌ی غبارگونۀ معلق در پرتو آفتاب ، تجلی یافته و زیسته است.
زمین، جایگاه کوچکی در گسترۀ بیکران گیتی است. به رودهای خونی فکر کنید که ژنرال‌ها و امپراتور‌ها جاری کردند تا بتوانند برای زمانی کوتاه، آقا و سرورِ قسمتی از این نقطه شوند. به بلاهای وحشیانه‌ای فکر کنید که به وسیلۀ ساکنان یک گوشه از این نقطه‌ی به سختی قابل تشخیص، بر سر ساکنان یک گوشه‌ی دیگر آمد. و چه کژ پندارانه، و چه حریص در کشتن، و نفرتشان تا چه پایه عمیق! خودنمایی‌هایمان، تصورِ مهم بودنمان، تصور این که حق ویژه‌ای در عرصه‌ی گیتی داریم، به دست این نقطه‌ی رنگ‌پریده به چالش کشیده می‌شود. زمین، تا آنجا که می‌دانیم، تنها مکانی است که میزبان حیات بوده است. و تا آینده‌ای دور تنها جایی است که در اختیار داریم. مکانی دیگر نیست که بتوانیم بر آن رحلِ اقامت بیفکنیم. می‌شود به دنیاهای دیگر دسترسی پیدا کرد، اما نه برای مهاجرت و نه به این زودی. چه بخواهیم و چه نخواهیم، زمین فعلا تنها ریسمانِ امیدی است که می‌توان به آن چنگ زد. سیاره‌ی ما، نقطۀ کوچکی در تیرگی عظیم احاطه‌کننده‌اش است. در همه این بی‌کرانگی، چیزی نیست که بتواند از جایی برای رهایی از شر خودمان به یاری‌مان بیاید. این مهم، بر عهدۀ خود ماست.
گفته می‌شود که ستاره‌شناسی باعث فروتنی می‌شود و من می‌خواهم اضافه کنم که ستاره‌شناسی، باعث خودسازی نیز می‌شود. به باور من، شاید هیچ برهانی درباره نابخردیِ غرور بشر، بهتر از این تصویر دور از دنیای کوچک ما، نباشد.
از نظر من، این تصویر بر مسئولیت ما برای برخورد مهربانانه و مشفقانه با یکدیگر تأکید می‌کند و همچنین بر گرامی داشتن و محافظت از این نقطه‌ی پریده‌رنگِ آبی… تنها خانه‌ای که از آنِ ماست.
نوشتۀ کارل سیگِن، اخترشناس آمریکایی و برندۀ جایزۀ پولیتزر
debriiss 